Seij treäfe sich des Morjens frösch,
än wandere dörch d’r Öcher Bösch.
Janz vöere löeft d’r lange Jupp,
hat ejjene Rucksack Eäzezupp.
Doe heänger köent sing Frau et Jrett,
dat sengt verkiet e Wanderledd.
Het seängt janz falch uus voller Brust,
das Wandern ist des Müllers Lust.
Än d’r Nandes met d’r Steäck,
sengt at met, deä hauve Jeck.
Va Seijjel bes a jene Entepoul,
senge seij e Dur än Moll.
Riehe än Haas än anger Diiere,
jeät dat meächtig a jen Niere.
Selevs d’r Fochs e singe Bou,
hällt sich noch de Uhre zoe.
Et Jrett demm es dat janz ejaal,
het sengt jez wie ene Wasserfall.
E Leddche van ene Jäjersmann,
deä hau e jraasjröng Jöppche an.
Dan mösse seij e Päusje maache,
denn wandere es nüüss vör ze laache.
Seij hant se aav än könne net mihe,
än et es at zömlich spiie.
Seij seätze sich jetz een et Jraas,
krijje dovan de Koonk janz naaß.
Doch dat maat hön janüüs uus,
Wanderer sönd friie, die haue dat uus.
D’r Jupp verzehrt sing Eäzezupp,
d’r Nandes knaart an et Heämmche.
Et Jrett dat esst en Botteram,
et Ann dat köijt e Flämche,
doe henger noch ene Schluck Kaffiie,
uss de Thermoskann.
Dan jeäht et wiier op Heäm op an,
noe Oche met de Tramm.